“Ik word nooit aangeraakt, en ik mis dat vreselijk….ik bedoel niet seksualiteit maar aanraking……..” Vervolgens kijken twee bedroefde, kwetsbare ogen me aan. Ik blijf haar liefdevol aankijken en sein met mijn hele lijf uit dat ik haar begrijp. Echt begrijp. En zeg dat ik met haar meevoel. Ze begint te huilen, zoveel opgekropt verdriet, zoveel frustratie en onmacht. Ik weet dat dit veel voorkomt in relaties en (langerlopende) huwelijken. De eenzaamheid die een van de partners ervaart is groot en men schaamt zich ervoor. Niet wetend dat dit in zoveel relaties de status quo is. Dit verzin ik niet, dit verneem ik. Te treurig voor woorden. En wat een indrukwekkende zelfzorg om dan uiteindelijk mij te bellen en dit te durven bespreken!
Omdat ik wil dat mensen zich veilig en op hun gemak voelen bij me, voordat ik ze aan ga raken, nodig ik ze uit voor een vrijblijvende kennismaking zodat ze mij en mijn ruimte en sfeer kunnen ervaren. Dan masseer ik een arm om te laten voelen hoe mijn aanraking is. Dan weet iemand pas waar ‘ja’ tegen gezegd wordt. Want als je je zo niet-aangeraakt voelt en je neemt zo’n grote stap om dat elders te vinden, dan moet het heel goed voelen. Een vurige wens van mij is al jaren om ontmoetingsavonden te organiseren met vrouwen, om elkaar rustig te masseren. De handen, de armen, het hoofd, elkaar rustig op de rug bekloppen etc. Laagdrempelig en veilig. Bij voorkeur in een rustige Stilte. Maar ik zie er helaas teveel haken en ogen aan om het voor elkaar te krijgen, en dat is erg jammer.
